บทที่ 6 ตอนที่ 6
เจนจิราส่ายหน้าดิก สายตามุ่งมั่น “ไม่รอค่ะ เจนอยากมีผัวแล้ว”
ปิยนุชฟังคำพูดของลูกสาวแล้วก็รู้สึกสะท้อนใจยิ่งนัก นี่หล่อนเลี้ยงลูกมาแบบผิดๆ ใช่ไหมเนี่ย
“น้องเจนก็มีอยู่ตลอดไม่ขาดมือไม่ใช่เหรอลูก เรื่องพี่อเล็กเอาไว้ก่อนดีกว่า”
“เจนต้องการแต่งงานกับพี่อเล็กเร็วๆ ค่ะ และคุณแม่ก็ต้องช่วยเจนด้วย ไม่อย่างนั้นเจนจะไม่ไปเรียนหนังสือแล้ว” เจนจิรายื่นคำขาดอย่างเด็กเอาแต่ใจ
“น้องเจน...”
“คุณแม่รับปากเจนสิคะว่าจะไปเร่งคุณป้าเจสให้เจน รับปากเจนสิคะ”
ปิยนุชถอนใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับความเอาแต่ใจของลูกสาวบังเกิดเกล้า
“แม่รับปากก็ได้ แม่จะพูดให้ แต่ถ้าคุณป้าเจสไม่ยอม แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไงนะน้องเจน”
“ถ้าคุณแม่ออกปาก ยังไงป้าเจสก็ต้องยอมค่ะ” เจนจิราเต็มไปด้วยความหวัง ก่อนจะรีบก้มลงหอมแก้มมารดาอย่างประจบประแจง “เจนขอตัวไปอาบน้ำให้ตัวหอมๆ ก่อนนะคะ”
“ไปเถอะลูก”
ปิยนุชมองตามร่างของลูกสาวไปด้วยความไม่สบายใจเลย นับวันเจนจิราก็ยิ่งเอาแต่ใจ
หลังจากอึดอัดจนแทบอาเจียนกับท่วงท่าทอดสะพานเสริมใยเหล็กของเจนจิรากลางโต๊ะอาหารค่ำอยู่นานจนแทบอาเจียน อเล็กซิสก็ปลีกตัวออกมายืนสูบบุหรี่อยู่นอกตึกใหญ่
ควันบุหรี่สีตะกั่วลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ดวงตาคมกริบจับจ้องมองแผ่นฟ้ากว้าง กระทั่งหางตารับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของใครบางคนจึงหันไปมอง
เขาขยี้ก้นบุหรี่กับถ้วยแก้ว ก่อนจะก้าวยาวๆ ตรงไปยังเงาตะคุ่มที่พบเห็น
“ทำอะไรน่ะ”
“อ๊ะ...”
เขาคว้าแขนเจ้าของเงาตะคุ่มเอาไว้ และก็พบว่ามันเรียวเล็กเกินกว่าจะเป็นเรียวแขนของบุรุษ
“เตยหอม...”
แม้จะมองไม่ชัดนัก แต่แววตาตื่นตระหนกแบบนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าหล่อน
“เอ่อ... ปล่อยเตยก่อนค่ะ”
เขายอมปล่อยแขนเรียวออกจากอุ้งมือ แต่ก็ยังไม่ยอมขยับออกห่าง
“มาทำอะไรมืดๆ ตรงนี้ เดี๋ยวงูเงี้ยวก็ฉกเอาหรอก”
“เอ่อ... เตยทำต่างหูหล่นน่ะค่ะ พยายามหาแต่ก็ยังหาไม่เจอเลยค่ะ”
ดวงตาของอเล็กซิสละจากดวงหน้าของเตยหอม มามองที่ติ่งหูเล็กเพื่อจะมองต่างหู แต่เส้นผมสีดำขลับบดบังเอาไว้ทำให้เขาต้องยื่นมือไปเกลี่ยเส้นผมนุ่มนั้นจนพ้นทาง และจ้องมองต่างหูที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียว
แม้จะมีแสงไฟสีเหลืองนวลจากโคมไฟของตัวตึกสาดส่องกระทบลงมา แต่เขาก็ต้องเพ่งอยู่นานกว่าจะเดารูปร่างของต่างหูเล็กนั้นได้
ต่างหูที่เห็นมันเป็นรูปหัวใจยาวตุ้งติ้ง แต่มองไม่ออกว่ามันทำมาจากอะไร
“เอ่อ...”
หลังจากยืนนิ่งงันอยู่นาน เตยหอมก็เอียงหน้าหนีสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ พร้อมกับก้าวถอยหลัง
อเล็กซิสเองก็เลื่อนมือลงไปลูบต้นขาของตัวเอง เพื่อกลบเกลื่อนความประหม่า
“ฉันก็แค่อยากจะเห็นต่างหูของเธอน่ะว่ามันเป็นแบบไหน จะได้ช่วยหาถูก”
“เอ่อ... ค่ะ...”
“ว่าแต่มันทำจากอะไรหรือ ดูสวยสะท้อนแสงไฟดี”
“มันจากทองคำขาวค่ะ”
“แฟนซื้อให้หรือถึงดูเธอหวงนักหนา”
เตยหอมยิ้มเศร้าหมอง น้ำใสๆ เอ่อล้นขอบตา เมื่อนึกถึงเจ้าของต่างหูคู่นี้
“มันคือของขวัญชิ้นแรกและชิ้นเดียวที่แม่ของเตยเก็บเงินซื้อให้ค่ะ”
อเล็กซิสอยากจะเอามือตะบันหน้าตัวเองนัก ที่ใส่ความเด็กดีอย่างเตยหอมแบบเมื่อกี้นี้
“ฉันจะช่วยเธอหานะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เตยหาเองได้ค่ะ”
เขาไม่ควรจะมาอยู่ใกล้หล่อนแบบนี้ เพราะมันจะเป็นอันตรายสำหรับตัวหล่อนเอง
“ให้ฉันช่วยแหละดีแล้ว จะได้หาเจอไวๆ ไง”
“แต่เตย...”
“อย่าพูดมากน่ะ มาช่วยกันหาเถอะ จะได้เจอไวๆ ไงล่ะ”
แล้วคนพูดก็ย่อตัวลง และคลานหาตามซอกของก้อนอิฐ รวมถึงกระถางต้นไม้ข้างๆ ด้วย
“ว่าแต่เธอแน่ใจนะว่าทำหายแถวนี้”
“ค่ะ”
หล่อนรู้ดีว่าควรจะอยู่ให้ห่างเขา แต่หัวใจกลับรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้เห็นเขาแบบนี้
เตยหอมย่อตัวลง และก็ตั้งหน้าตั้งตาหาต่างหูข้างที่หล่นหายไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปไม่กี่นาที คนตัวโตก็อุทานขึ้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“เจอแล้ว เตยหอม”
“จริงเหรอคะ”
หล่อนดีใจจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ รีบลุกขึ้น และเดินไปคุกเข่าลงข้างๆ เขา
“จริงสิ นี่ไงล่ะ”
เขาชูต่างหูที่หล่อนทำหล่นหายตรงหน้า หล่อนฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่สุดในชีวิต
“ขอบคุณมากนะคะคุณอเล็ก” หล่อนยกมือขึ้นประกบกันแล้วไหว้ขอบคุณ
“อืม บอกแล้วไงว่าถ้าให้ฉันช่วยหาน่ะ ยังไงก็ต้องหาเจอ มาฉันใส่ให้”
“ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ เตยใส่เองได้ค่ะ” เตยหอมรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน แต่เขาไม่ยอม
“มืดๆ แบบนี้ เธอจะใส่เองได้ยังไงกันล่ะ เดี๋ยวก็หล่นหายอีกหรอก มานี่ หันข้างมา”
“แต่ว่า... เตย...”
“กลัวอะไรฉันนักหนา ฉันไม่กินหรอกน่ะ”
แล้วเขาก็เอามือประคองใบหน้าของหล่อนเอาไว้ โชคดีมากที่เขาไม่ทันสังเกตเห็นความบวมช้ำบนใบหน้าของหล่อน
“อยู่เฉยๆ สิ...”
หล่อนกลั้นใจอยู่นิ่งๆ แต่หัวใจสั่นไม่หยุดเลย ยิ่งเขาขยับหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้จนเกินกว่าเหตุแบบนี้ หล่อนก็ยิ่งแทบจะเป็นลมเป็นแล้ง
“ยังหารูไม่เจอเลย นิ่งๆ นะ”
“เอ่อ... เตยใส่เองดีกว่าค่ะ”
“อย่าดื้อน่า นี่ไงเจอรูแล้ว”
นี่เขาจำเป็นต้องก้มหน้ามาใกล้จนปลายจมูกเฉียดแก้มนวลของหล่อนด้วยเหรอ
เขาจะรู้ไหมนะว่าหล่อนกำลังสั่นสะท้านไปทั้งจิตวิญญาณเพราะการใกล้ชิดกัน
